Toon

Wat me het meest bijgebleven is in het overzicht van 50 jaar Televisiejournaal hoe de toon van de presentatie in een continue ontwikkeling lijkt te zijn. Waar het begon als het Polygoon-journaal uit de bioscoop (dat inderdaad één van de grote inspiratiebronnen uit de begintijd bleek te zijn, en niet de buitenlandse journaals die al jaren liepen) met die 'tweede wereldoorlogstoon', bleek ook de jaren 70, 80 en 90 de voorleestoon voortdurend ontspannener en minder formeel te worden. Hoe zou dat nou komen? Het is zeker niet zo dat we ons in een ontspannener en minder dreigend tijdsgewricht bevinden, toch? De omwenteling is duidelijk eind jaren zestig, toen we dachten dat de wereld anders werd (ik was klein genoeg om er van onder de indruk te zijn), toen de toon van het 'ministerie van propaganda' langzaam verdween. Het is opvallend dat de nieuwe losheid minder zelfvertrouwen maar meer eerlijkheid uitstraalt; dat kan en zal natuurlijk volledig inbeelding zijn, maar ik heb het gevoel dat hoe meer we voorgelogen werden, hoe 'officiëler' het toontje diende te zijn. Ook in het huidige bestand van correspondenten zittten verschillen, waar de jongeren al min of meer normaal praten, en Eddo Rosenthal zich nog stevig in de jaren 80 bevindt, met steigende en dalende lijnen die in elk van zijn reportages exact hetzelfde lopen.