44 graden in de schaduw

Na een weekje staking van de vuilnismannen (wij moesten vroeger "vuilnislieden" zeggen) stonk het hier en daar een beetje in de binnenstad, maar het was niets bij de vlagen van zoetig bederf die er over Sevilla waaiden in de buurt van de dumpsters die net vol, of net niet helemaal leeg waren. Ik had visioenen van "de dood in Venetie", als von Aschenbach vanwege choleragevaar de stad moet verlaten, evenals de rest van de mondaine toeristen. (En de blije blik als e.e.a. niet door blijkt te kunnen gaan is waarschijnlijk Dirk Bogardes beste performance, in ieder geval mooiste shot, van zijn carriere). De film blijkt min of meer gebaseerd op een ware gebeurtenis, verhaald door Thomas Mann die Gustav Mahler in de trein tegenkwam. De jongen die de jonge pool Tadzio mocht spelen heeft de rest van zijn leven alle schuld van tegenslag aan de film kunnen geven. Het verhaal zou vandaag de dag niet kunnen denk ik - ik zou het niet durven uitleggen aan de gemiddelde Amerikaan - en hun mores zijn hier leges. We mogen Visconti bewonderen dat hij het aan z'n laars lapte - hij was zo'n salonsocialist die zoveel geld had dat hij kon vinden wat hij wilde.